صبح های روز جمعه ی خوابگاه ما ،آنقدر خلوت هست که حال و احوالش به روزهای تعطیلی بین ترم بیشتر می خوردو طبق قراردادی غیر رسمی تا حداقل ساعت 10 کسی حق جیغ و داد ندارد اما این جمعه انگار خوابگاه حال وهوای دیگری داردهمه بیداریم !و نه دعای ندبه ی حرم بچه ها را خسته کرده و نه کم خوابی دیشب پر از ربنای جامعه ی کبیره ی آقای شهیدی خواب آلود نشانشان می دهد ...

 نام جاوید وطن ،صبح امید وطن...همه ی جان و تنم، وطنم ....همه با یک نام و نشان ، به تفاوت هر رنگ . زبان ...                   

مارش ملی مهیجی که از رادیو پخش می شود در خوابگاه می پیچد و از جا می پراند حتی خیلی خواب آلوده های خوابگاه را...امروز اما صندوق های رأی به پابوس رأی های مقدس ما می آیندو ما هم شناسنامه ها و کارت ملی هایمان را باعکس های 15سالگی بر می داریم و صف می کشیم پشت درب صندوقخانه ...تا قبل از اینکه رأی هایمان قضاشود ...نزدیک صف که می رسیم یکی می گوید : رفقا با خضوع و خشوع قدم بردارید ....حضور قلب فراموش نشود !حرم صندوقخانه نزدیک است !یکی از دوستان هم میکروفون خیالی مشتش را روشن وبا دیگر دوستان مصاحبه می کند .                                                       

_ببخشید خانم کیک و آبمیوه کجا میدن ؟                                                         

_ما که نمی دونیم ...اگه شما دیدید ما رو هم خبر کنید...اگه ریا نشه ! صبحونه نخوردیم ...

_سلام خانم ،ببخشید شما برای چی اومدید رأی بدید ؟                                          

_برای اینکه شناسنامه ام مهر بخوره !                                                           

می خندیم وجلوتر می رویم ،کرکری خواندن بعضی ها هم شنیدنی است و البته تأمل بر انگیز ...                                                                                              

شناسنامه ها که مهر می خورد و انگشت های سبابیمان که استامپ آبی را می بوسد قلم را روی کاغذ سر می دهیم و بسم الله گویان ،قرب‍ة الی الله نام نماینده های منتخبمان را روی سپیدی کاغذ حک می کنیم ...

انگشت های آغشته به جوهرمان را کنار هم می گذاریم و عکس می اندازیم ...یکی به فکر بر طرف کردن مانع وضوی آبی روی انگشتش می افتد آن هم با سیم ظرفشویی ...یکی هنوز کری می خواند و من وقتی رأیم را در دل صندوق می اندازم آرزو می کنم روزی پای صندوق رأی بیایم تا اینبار به فرمانده ی تو رأی دهم تا رأی من به فرمانده ی سپاه تو باشد؛ تا مشخص شود (اگر مرا بپذیری)در رکاب کدام فرمانده ی توزانوی خدمت بزنم ...مهدی صاحب زمان ! دعا کن تا آمدنت دلم نمیرد...